FLAWSOME

FLAWSOME • [Flawsome].        adjective Something that is totally awesome, but not without it’s “flaws”.

 

Yaasss!! De eerste body positivity shoot is een feit! 

Helemaal hyped trekt Consuela, een prachtige donkere schone met legs for days, de autodeur open: “girl, ik ben zó zenuwachtig, maar ik heb er zo´n ontzettende zin in”, gilt ze al voor ze de auto in stapt. Ik voel meteen vlinders in mijn buik, want ik weet: over een kleine anderhalf uur ontmoet ik 7 unieke dames waar ik een fotoshoot mee heb georganiseerd, en ik leg zo goed als blind mijn vertrouwen in hun handen . Natuurlijk heb je elkaar telefonisch en via de app even gezellig gesproken, maar nu is het ineens wel héél erg écht. Ik denk ineens aan de moodboard en zie in gedachte ontzettend verschillende, maar prachtige vrouwen, allerlei vormen, zachte kleuren en bijzondere hoeken, voor me en bedenk mezelf ineens hardop: “Ik hoop niet dat het awkward wordt elkaar aan te raken, of op elkaar te moeten leunen”. 

In de auto tetteren we vrolijk hierover door en voor ik het weet zijn we bij de studio van BF Photography aangekomen. Op mijn namaak Crocs slenter ik met een koffer aan de hand naar de deur en word ik hartelijk ontvangen door fotograaf Brigitte. Brigitte is een middelbare krachtige donkere vrouw, met twee prachtige kinderen, en heeft een duidelijke visie. Mijn boodschap aan haar was tijdens de voorbereiding luid en duidelijk: “Ik wil vrouwen zien op de foto zoals ze zijn, ik wil sensualiteit, kracht, liefde en kwetsbaarheid. Ik wil fupa’s zien, ik wil putjes en littekens niet opgeschoond hebben”. MWVV draait om verbinding, vrouwencirkels, en pure kracht. Na het even kort gesproken te hebben samen, begreep ik dat de boodschap overgekomen is. 

De dames druppelde ondertussen binnen: Cyrille is de eerste: een donkere, bad ass, maar ontzettend sensuele vrouw, mama van 2 lieve kids met een duidelijke missie: Vandaag ga ik knallen, gewoon zoals ik ben, en jullie? Jullie neem ik hoe dan ook mee, want wij kunnen samen alles!  Vervolgens ontmoetten we de lange blonde voluptueuze Judith, een bijzondere dame met een pijnlijke maar mooie bagage. Kort hierop maak ik kennis met Jade, meteen de jongste maar de meest energieke van ons allemaal, een prachtige Aziatische. Bijna tegelijkertijd komt Maura binnen, deze half spaanse half Nederlandse dame begint vrijwel meteen te kletsen en grapjes te maken. 

Nadat we allemaal onze koffers hebben geïnstalleerd op de aangewezen plek, en van Brigitte een warm welkomstdrankje hebben mogen ontvangen, nemen we even de tijd te kletsen met elkaar. Ik voel me zo dankbaar als blijkt dat sommige maar liefst 2 uur hebben moeten reizen om hier aanwezig te zijn.  De sfeer is meteen zó aangenaam en open, en ik loop ondertussen naar de voordeur om Sefanja, onze make-up artiest voor vandaag te helpen binnenkomen, want wauw wat is zij ontzettend goed voorbereid!

Wanneer we allemaal zitten begint Brigitte te vertellen over haar verhaal als fotograaf en de mooie en huiselijke studio, waarnaar ze refereert als haar “Toko”, de boodschap luidt: “wees welkom, en voel je vrij”. De voorstel ronde is begonnen, en nog steeds onder de indruk van de open toon van Brigitte komen we als vanzelf in een soort vrouwencirkel terecht. 

 

Maura (rechts) vertelt: 

Ik ben ontzettend blij dat ik hier vandaag mag zijn, en heb me heel erg verheugd op deze shoot. De thema van mijn wereld van verschil sprak me enorm aan. De verbondenheid, en het feit dat Florence ook kampt met een chronische aandoening. Dit is iets waar ik op dit moment ook mee kamp en onder aandacht wil brengen. Ik heb namelijk Fibromyalgie, een aandoening waarbij nog steeds niet helemaal duidelijk is hoe het ontstaat. Er is continue pijn, vaak bij mijn gewrichten, en als je het zou kunnen zien van de buitenkant zou je me onder de blauwe plekken zien zitten, vooral bij alle gewrichten. 

Vaak komt het door lichamelijke trauma of letsel. Voor mij zelf geldt dit niet, en hebben de artsen hier dus ook geen specifieke medicatie voor. Het is iets wat je je hele leven bij je draagt en waarbij er wordt verwacht dat je er maar mee leert leven. Kijk, Ik kamp dagelijks met lichamelijke pijn en vaak moet ik toch uitleggen, hoe het zit, want je ziet het niet aan me, dus dat vind ik soms wel erg moeilijk. Ik kreeg soms zelfs opmerkingen, of werd dan vergeleken met iemand zo van: “Ja, maar zij heeft het toch ook, maar zij heeft er amper last van, zij stelt zich niet aan”. Dit zijn best lastige dingen om te horen. Er zijn heel veel vrouwen kampen met deze aandoening, en er is simpelweg gewoon nog te weinig over bekend. 

Ik heb veel minder energie dan een gezond mens heeft, en soms zijn er vlagen, waarbij ik weinig nog kan. Er zijn wel dingen waar ik extra op moet letten, zoals kou. Dit maakt mij gewoon stijf, waardoor mijn spieren ook echt stijf zijn, terwijl ik het juist nodig heb dat deze soepel blijven, en daarnaast kost het ook veel meer energie om alles opgang te houden. Mentaal is de ziekte ook erg vermoeiend, want je wordt er soms wat onzeker door, maar zoals bij alle chronische ziektes, kun je ook erg negatief gaan denken. Hier moet je echt voor waken, omdat je gauw terecht kunt komen in die vibe van: “waarom is mijn leven zo kut”. 

Tegen jonge meiden die naar deze foto kijken en deze blog lezen zou ik graag willen zeggen dat ze naar hun lichaam moeten luisteren en grenzen kunnen aangeven. Je ziet er misschien niet ziek uit, maar dat je van jezelf mag beseffen dat je dit wel bent, en dus je zelf hier ook echt op aan mag passen. Misschien zullen anderen hier niet altijd begrip voor kunnen tonen, want je ziet er niet ziek uit, dus probeer met hen te praten die je wel begrijpen. Op facebook heb je altijd veel support groepen, waar je lid van kunt worden, eentje daarvan is: Fibromyalgia support. Dit raad ik ook echt aan om te doen, eindigt Maura bemoedigend. 

 

Awesome.

Na we bijna ademloos hebben zitten luisteren naar Maura, was het de beurt aan Sefan, Jada, Consula, mezelf en Judith. 7 dames, zo ontzettend verschillend, maar bij de kern zó ontzettend puur. Na de 2e verhaal barste één van de dames in tranen uit, en allemaal sprongen we bij om haar letterlijk en figuurlijk te omarmen. Het blijft zo ontzettend bijzonder dat ondanks je elkaar niet kent, deze empowerment en cirkel-gevoel ook echt nodig blijkt te zijn. Zo ging het een tijdje door, één vrouw bracht haar persoonlijk verhaal, en met een traan of lach werd ondersteund, en voelde zich geliefd door de rest. We hadden gezamenlijk één oprechte gevoel: “ik heb jou”. 

 

Judith vertelt:

Ik ben in 2019 erachter gekomen dat ik lipoedeem heb, en dat is wel een bijzonder verhaal, want op mijn eigen initiatief is dat aan het licht gekomen. Via instragram ontdekte ik dit, een model die ik volgde poste er veel over. Ik had ook een afspraak staan in het ziekenhuis, nadat ik ontzettend veel last hield van mijn benen ondanks dat er operaties waren gedaan aan mijn benen. Sterker nog, door deze operaties werden mijn klachten alleen maar erger. Eenmaal in het ziekenhuis stelde ik voor: “zou ik dit niet gewoon kunnen hebben, gezien het echt past bij mij klachten”. Er werd nog best nonchalant op gereageerd, maar ze waren het wel eens met het feit dat dit het zou kunnen zijn. Nou, uiteindelijk moest ik naar een ziekenhuis in Rotterdam, en al toen de dokter binnen kwam, zei ze meteen: “Ik zie het gelijk al ja, jij hebt lipoedeem!”. Mijn moeder was mee, en de dokter keek ook even naar haar, en we kregen te horen dat ik het waarschijnlijk van haar had, gezien het ook een erfelijke ziekte is. Ik kan je zeggen: ik was opgelucht een diagnose te hebben, maar tegelijkertijd begreep ik gewoon niet waarom er zoveel jaren overheen gingen voor de artsen door hadden wat er met me was. 

Toen ik klein was en daarna heb ik zo veel problemen gehad alleen omdat ik dik was. Ik ben vreselijk vies gepest geweest, met me uitschelden, me bespugen, en het was zelfs zo erg dat ik een operatie nodig had nadat ze over mijn tenen heen gereden waren met de fiets. Het pijnlijke kwam niet alleen van school, maar ook in mijn familie is het weleens gebeurd dat ik op een verjaardag te horen kreeg van een familielid: ”Nou, jij hebt wel even genoeg gehad hé”, terwijl mijn nichtje wel een stukje taart toegestopt kreeg. Ik voelde me zo lang onzeker en kreeg een minderwaardigheidscomplex, omdat het erop leek dat je als volle persoon letterlijk minder waard was. Het leek gedurende mijn jeugd alsof dikke mensen altijd onverzorgd en ongezond waren. Ondertussen zat ik op allerlei diëten en moest ik overal rekening mee houden, terwijl als er beter was gekeken naar mijn klachten, zou ik hele andere handvaten hebben gehad toen ik jonger was, en al veel eerder zo tevreden was met mezelf.

Op een geven moment toen ik de diagnose kreeg, moest ik alles opnieuw leren; opnieuw leren eten, opnieuw leren sporten. Ik ben toen ook begonnen met écht hulp voor mezelf zoeken. Ik merk op veel vlakken dat ze nog niet goed geïnformeerd zijn over deze ziekte. Om maar een voorbeeld te noemen, heeft een arts het gehad over een maagverkleining, terwijl je met maat 36 ook last kunt hebben van alle symptomen en klachten die bij deze aandoening horen. Ik hoop dus dat er meer awareness komt over onbekende chronische aandoeningen. In de toekomst wil ik hier nog veel meer aan bijdragen, en ik hoop ook dat als meiden mijn verhaal lezen, ze niet schromen contact met mij op te nemen. Ik zou je kunnen doorsturen of kunnen ondersteunen om zelf de juiste hulp te zoeken. Mijn boodschap is ook: Wees alsjeblieft gelukkig met jezelf, want uiteindelijk is het jouw leven, jouw boodschap en jouw lichaam. Daarom sta ik ook echt voor body positivity. Ik leer dit thema ook steeds beter kennen, en ben ook ontzettend trots op wat ik tot nu toe heb neergezet. Ik wil jonge meiden ook zekerder laten voelen; op mijn social media kun je zien wat ik hiervoor doe, maar ik vind één van mijn mooiste project toch wel de shoot voor de “dikke10plus” serie. Deze staat vol rolmodellen op het gebied van fatshaming, en daar ben ik gewoon onderdeel van, en mag ik ook écht trots op zijn.

FLAWLESS!

In de auto waren Consuela en ik stil van deze ervaring. We waren het ook meteen met elkaar eens: ”Deze vrouwen, verdienen stuk voor stuk een podium”. Dit zijn projecten die wij bij mijn wereld van verschil graag laten zien. Iedere lach, ieder traan, ieder onzekerheid, ieder buikje, iedere aandoening en vlekje is het waard. Kijk mee naar de serie en geniet zoals wij dit ook deden. 

♥MWVV

Muzes: @Plusjudith @Jadeovertoom @Cyrilleuitenwerf @callme.mau @mijnwereldvanverschil @tasty_melaninn Special thanks to:  @BF Photography fotograaf @Sefanjarachelle Make up artist